ZAŁOŻENIA

Terapia analityczna to forma terapii bazująca na rozmowie, w której pacjent może mówić wszystko co tylko przyjdzie mu na myśl, włączając w to uczucia i myśli jakie ma do terapeuty.

Takie podejście pomaga stać się bardziej świadomym ukrytych znaczeń i wzorców rozumowania, odczuwania i zachowania, które mogą rządzić naszym życiem i na które nie mamy wpływu dopóty dopóki ich sobie nie uwiadomimy. Terapia analityczna jest najgłębszą formą psychoterapii (oprócz psychoanalizy). Pozwala ona sięgnąć do przyczyn problemów, które zazwyczaj mają swoje korzenie w przeszłości i często są nieświadome. (Jedynie psychoterapia psychoanalityczna, psychoanaliza i psychoterapia psychodynamiczna zakładają istnienie nieświadomości). Terapeuta zostawia pacjentowi wybór tematu, zarówno podczas konsultacji, jak i podczas trwania terapii, zakładając, że pacjent poruszy sam to, o czym chce mówić, zarówno to co jest dla niego istotne, jak i to na co jest w danym momencie gotowy.

Terapeuta celowo nie narzuca tematu, po pierwsze zakładając że nie jest w stanie przewidzieć co dla pacjenta jest na dany moment najbardziej nurtującą kwestią, a po drugie robi z szacunku do granic osobistych pacjenta, tj. pozostawia pacjentowi wybór tematu nie przynaglając go do mówienia o rzeczach, które byłyby dla niego na dany moment za trudne. Terapeuta analityczny zakłada również, że jeśli pozostawi pacjentowi swobodę mówienia o czym chce, w sposób nieograniczony i bez zbędnej cenzury, istotne kwestie same wypłyną z nieświadomości pacjenta i ujawnią się na sesji. (tzw. praca metoda ’wolnych skojarzeń’). Zadaniem terapeuty jest wtedy nazwać to o czym mówi pacjent tak, aby nieświadome stało się świadomym i pacjent mógł odzyskać kontrolę nad tym co nieświadomie powtarza i co często wprowadza go w tarapaty.